In mijn vorige blog ik ben zwanger kon ik eindelijk het geheim vertellen wat ik al weken ”geheim” moest houden. Ik wilde het perse stil houden tot na de 12 weken omdat er toch de meeste risico’s zijn in het eerste trimester.
Van een roze wolk naar een heftig begin…
Ik wist dus al vrij pril dat ik zwanger was doordat ik een aantal symptomen had opgepikt en met 5 weken de bevestigende vroege echo gekregen had. Ik kon er enorm van genieten, het is enorm gewenst en ik genoot nu al van het idee om straks rond te paraderen met een mooie buik. Omdat het slecht gaat met mijn oma heb ik haar als eerste en enige verteld dat ik zwanger was. Vanaf week 3 t/m week 6 heb ik als enige klachten gehad gespannen borsten/tepels en een spanning op mijn buik. Helaas sloeg dit snel om naar een heftige misselijkheid met continue braken. Ik kon niks meer binnen houden, werkelijk alles wat ik at en/of dronk spuugde ik binnen 5 minuten weer uit. Op deze dagen heb ik ook onwijs slecht geslapen omdat ik in de nacht ook continue wakker werd om te spugen.
Na bijna een week kon ik niet meer…
Ik ben na drie dagen bij de huisarts geweest, hier heb ik emesafene zetpillen gekregen voor 3 maal per dag op aanraden van de verloskundige. Van de huisarts kreeg ik het advies meer rust te nemen en over een week terug te komen. Deze week heb ik niet gehaald omdat ik weer drie dagen later in de nacht simpelweg niet meer kon. Ik heb mijn man wakker gemaakt dat hij de dienstdoende huisarts moest bellen. Hier mochten wij direct langskomen. De dienstdoende huisarts heeft mijn urine onderzocht, en wat metingen gedaan waarna hij Gynaecologie opbelde voor meer advies. Ik moest gelijk langskomen om opgenomen te worden.
Opname in het ziekenhuis…
Als eerste werd een echo gemaakt in het ziekenhuis op dat moment was ik 6 weken en 1 dag en het kindje had het onwijs naar zijn zin, alleen ik niet zo. Er werd nog wat urine afgenomen met een katheter, bloed geprikt en ik kreeg een infuus aangelegd voor vocht. Het plan was om eerst te kijken hoe ik mij zou voelen na twee zakken vocht, maar omdat ik maar bleef overgeven ben ik uiteindelijk ’s ochtend naar een kamer gebracht. Er was een twijfel hoe lang ik moest blijven omdat het protocol net veranderd was, of ik moest 4 uur blijven vol vocht gegooid worden en weg of ik zou 1 nacht blijven. Omdat ik gewoon echt niet goed ging, werd het uiteindelijk 1 nacht blijven wat ik zelf ook wel fijn vond zodat ik niet weer ’s nachts terug hoefde te komen mocht het toch niet gaan.
Weer terug naar huis…
De volgende dag mocht ik in de middag weer terug naar huis, in de tussentijd had ik ontelbare zakken met vocht en vitamines gekregen en had ik voor het eerst wat ’s avonds kunnen eten zonder eruit te spugen. Het ontbijt ging helaas weer wat minder goed maar een kleine stap was gezet. Voor 5 dagen lang heb ik een extra zetpil erbij gekregen deze leek goed te helpen zodat ik mij in ieder geval in de middag en avond wel oké voelde. De ochtenden bleven rennen naar de emmer of wc. Natuurlijk heb ik door de ziekenhuisopname ook aan mijn ouders en wat andere familieleden toch al verteld dat ik zwanger was, want ik kon het niet meer geheim houden toen ik opgenomen werd.
Verloop van de verdere weken t/m week 12
De rest van de weken zijn voor mijn idee goed gelopen, het overgeven in de ochtend had ik maar geaccepteerd. Iets na de 11 weken hadden wij weer een echo gepland staan. Een week daarvoor begon ik wel erg zenuwachtig te worden, zou het hartje nog wel kloppen, is het nog wel levensvatbaar. Uiteindelijk bleek het kindje meer dan springlevend het was zelfs erg bewegelijk. De handjes en voetjes gingen continue de lucht in (het voetje is ook op de eerste echo te zien). En het hartje klopte gewoon super, zoals op de tweede echo te zien. Alle zorgen waren dus voor niks, er zijn tot zover geen bijzonderheden gevonden.