In de vorige blog vertelde ik over mijn laatste weken van de zwangerschap, welke toch weer wat anders verliepen dan verwacht. Uiteindelijk heb ik mezelf ingesteld om maar voortaan rekening te houden met de slechte scenario’s. Dan valt het uiteindelijk misschien alleen maar mee. Of toch niet? In mijn bevallingsverhaal vertel ik alles over onze ervaring.
Week 39
Ik eindigde mijn laatste zwangerschapsupdate met de vraag of ik nu wel of niet ingeleid zou worden. Op de laatste controle was mijn bloeddruk weer erg hoog 160/100 en de klachten van jeuk, hoofdpijn ed waren nog steeds niet verdwenen. De klinische verloskundige heeft hierop uiteindelijk bepaald om mij te gaan inleiden. De datum werd geprikt op de dag dat ik precies 39 weken was namelijk 25 maart 2019. Er is mij kort verteld wat de inleiding zou inhouden mbt het primen en eventueel de vliezen te breken. Ik heb mijn mindset ingesteld om maar overal rekening mee te houden.
Bevallingsverhaal: De dag van de inleiding
Ik moest mij om 7.00 melden waar ik na een controle gelijk een eerste vaginale prime tablet kreeg, ik moest aan de CTG blijven om te kijken wat dit zou doen en over 4 uur zou de verloskundige weer terug komen. De eerste tablet bleek naar verwachting nog weinig te hebben gedaan, ik kreeg dan ook een tweede tablet toegediend. Deze bleek uiteindelijk al iets te doen borrelen en ik voelde dat het nu echt begonnen was. Uiteindelijk bleek ik maar 1 cm ontsluiting te hebben en kreeg ik weer een derde tablet toegediend met de mededeling dat we morgen verder zouden kijken met een 4e tablet. Dit was natuurlijk een beetje een teleurstelling want ik had wel verwacht dat de tabletten meer in werking hadden gesteld.
Bevallingsverhaal: Vandaag wel of niet bevallen?
Omdat ik er dus rekening mee hield dat er vandaag niks meer zou gebeuren kwamen mijn ouders even langs en ik voelde mij verder wel oké op wat buikkrampen en harde buiken na. Dat mijn ouders weer vertrokken ging ik naar de WC toe waar ik opmerkte dat ik bloed en slijmverlies had en ineens kreeg ik om de paar minuten onwijze weeën. Uiteindelijk werden deze zo heftig en kort achter mekaar dat ik niet meer kon opstaan. Ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben en naar al mijn wensen in besloot ik toch voor een ruggenprik te gaan, waar ik gelijk terecht kon. Het zetten van de ruggenprik bleek nog een behoorlijke uitdaging omdat ik tussen de snelle weeën door aan het overgeven was en mijn vliezen nog eens braken.
Bevallingsverhaal: Van 3 naar 8 cm ontsluiting
Dat de ruggenprik er eenmaal inzat voelde ik mij snel beter. Alleen de baby bleek het eventjes iets minder te vinden, gelukkig was dit snel opgelost en waren we beiden oké. We mochten weer terug naar boven waar bleek dat ik ineens al op 8 cm ontsluiting in een erg korte tijd zat. Omdat mijn vliezen gebroken waren werd het eerste antibiotica infuus voor de GBS aangezet. Deze zat er al vrij snel in en voor de tweede moest ik 4 uur wachten. Ik vroeg mij af of ik het zou redden met nog maar 2 cm te gaan. Maar door de ruggenprik voelde de weeën nu meer aan als wat krampen en was dit prima uit te houden.
Bevallingsverhaal: Verdere verloop van de bevalling
Niet veel later bleek ik al op de 10 cm te zitten,maar ik had nog geen persdrang en ze was nog niet ver genoeg ingedaald om al te gaan persen. Ik moest dus nog even wachten. Uiteindelijk werden de weeën weer heftiger en ik had het gevoel dat ik moest persen. Na een controle bleek ze alsnog niet genoeg ingedaald te zijn maar besloten het toch te gaan proberen. Alsof ik het zo getimed had (stiekem wel) werd het tweede infuus voor de GBS aangesloten. De weeën kwamen nog steeds snel achter mekaar en steeds intenser. Na bijna 2,5 uur geprobeerd te hebben bleek dat ze als een sterrenkijker lag. Waardoor het mij niet lukte om natuurlijk te bevallen van Isabelle. Omdat ze ook nog steeds niet genoeg ingedaald was daardoor kon er ook geen hulp geboden worden zoals een vacuüm.
Bevallingsverhaal: Wel of geen keizersnede?
De enige optie die er nog was is een keizersnede. Omdat ik al bijna 24 uur bezig was vanaf het moment van inleiding besloot ik om hiervoor te gaan tegen al mijn wensen in. Maar zoals ik bovenaan al begon is het soms het beste om rekening te houden met het slechtste. Ik kon gelijk terecht op de OK voor de keizersnede en mijn man werd ook goed begeleid om erbij te zijn. Nadat mijn pijnmedicatie was bijgesteld begon de operatie. 5 minuten later op dinsdag 26 maart 03.31 is onze dochter Isabelle Cacilia Helene Carla geboren. Isabelle ging met mijn man mee naar de kinderarts voor controles. Ik heb zeker nog 45 minuten op de OK gelegen om dichtgemaakt te worden. In de tussentijd kwam mijn man met Isabelle naast mij zitten, waar ik kon genieten van het prachtige uitzicht!
In de volgende blog vertel ik over mijn verblijf in het ziekenhuis, waar ik niet al te positief over ben!
Mijn laatste zwangerschapsupdate t/m week 39 gemist? Lees deze dan ook zeker even terug!
